Mam na imię Aleksandra, babcia mówiła do mnie Oleńka, mąż mówi do mnie Oleksy. Jestem historyczką i etnolożką. Zajmuję się jedzeniem – przede wszystkim teoretycznie, choć od czasu do czasu ryzykuję i praktykuję w kuchni. Przez kilka lat mieszkałam na wsi, prawdziwej Prowincji. Przez dwa lata w starym drewnianym domu, na końcu świata, pod mostem. Następne przygody prowincjonalne miały miejsce pod wczesnośredniowecznym grodziskiem, w otoczeniu Stuletniego Sadu, pięknych drzew owocowych.
Życie na prowincji to lekcja, spotkania z ludźmi, poznawanie ich historii i zderzenia z prowincjonalną nielekką często rzeczywistością. To smakowanie życia, które nie zawsze jest słodkie...
Nigdy nie przestałam kochać Torunia, dlatego, dzięki przedziwnym zbiegom okoliczności, udało nam się do niego powrócić. Powrót do Torunia nie oznacza porzucenia Prowincji. Byłam jestem i będę prowincjuszką! Moje życie to głównie marzenia, które zamierzam spełnić.
Moje najważniejsze wydarzenia w życiu, moje osobiste sukcesy to: po pierwsze: narodziny moich Bliźniaków: Antka i Heleny, które kończą niebawem 15 lat, po drugie: napisanie i obrona doktoratu o kuchni staropolskiej: udało się to zdziałać pomiędzy pracą w szkole, gotowaniem obiadów, robieniem prawa jazdy, kochaniem męża i pisaniem różnych tekstów, po trzecie: nad tym jeszcze ciągle pracuję…
Zabrałam się do pisania za namową męża. Nie znajdziecie tu jedynie kulinariów i przepisów. Znajdziecie opis prowincji moim okiem, prowincji w różnym wymiarze, czasem podanej w dużych porcjach, czasem ledwie okruchy… To moje subiektywne spojrzenie.
Nie chcę, żeby uciekło, żeby przestało dziwić to co zadziwiające, by spowszechniało to co niezwykłe i nowe. By przestało smakować to co smaczne. Zanim wyparuje mieszczańska perspektywa w moim postrzeganiu nowej rzeczywistości… zbieram okruchy cały czas nieodgadnionego dla mnie świata.
Zamierzam spiąć te moje obserwacje, z czasem wydać w papierowej wersji. Pilnujcie mnie!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz