Śledzik na Prowincji

Od jutra tylko śledź. Karnawał kończy się tak szybko. Na szczęście wiąże się to z końcem zimy, a tej, takiej szarej i burej szczególnie nie znoszę. Przekłada się to oczywiście na moja aktywność na blogu, czyli nieaktywność czy bezaktywność. Jak zwał tak zwał. Większość zimowego czasu spędzam pod kocykiem, i choć wiem, że donikąd to nie prowadzi, nie jestem w stanie wpłynąć na zmianę tego stanu. Bo zima to stan ducha. Dużym minusem życia na prowincji jest zmniejszająca się liczba atrakcji towarzyskich, zwłaszcza zimą…

Źródło: polona.pl

A mi się marzy zima towarzyska, proszone herbatki, ploteczki, niezobowiązujące spotkania. Marzą mi się bale, prawdziwe, karnawałowe, w kostiumach, w maskach… Być może dlatego, że takie mam skojarzenie z dzieciństwa! Bo pamiętam moich rodziców, jak szykowali się do wyjścia na takie bale, pamiętam kreacje mojej mamy, jej srebrne buty i brokatową sukienkę.

Dziś u mnie proszony śledź, kameralny, ale to nie szkodzi, bo goście nadzwyczaj przyjemni. Chcę przygotować coś smacznego, ale najważniejsze są – śledzie. W kwestii śledzi i żeby nie było żadnych nieporozumień – specjalistami w tym zakresie są mężczyźni. Mój ojciec przygotowywał śledzie na wigilię. Do dzisiaj rozczulam się wspominając drobniutko posiekaną cebulkę. Mój mąż zajmuje się śledziami równie pieczołowicie, ale zdarzają się sytuacje, w których i ja muszę się zmierzyć z tym zadaniem.

Preferuję śledzie delikatne, z cebulą, w zalewie z oleju z dodatkiem octu. Na dzisiejszą okazję zrobiłam też mały słoiczek z dodatkiem suszonych pomidorów oraz bazylii, ciekawa jestem co z tego wyniknie?  Wszak przepisy na śledzie są niezmienne od stuleci.

Sałata z jabłek i śledzi

Śledzi podług woli wymocz, obierz z ości, usiekaj, jeżeli są mleczka to także usiekaj, jabłek kwaskowatych obierz, usiekaj i cebul pieczonych, bułkę utrzyj na tarce, cukru, pieprzu, oliwy, octu tęgiego, wszystkiego w proporcją dodaj i razem dobrze zmieszaj.

Gospodynie polska, czyli poradnik dla niewiast, Warszawa 1873, s. 219

A od jutra… posypię głowę popiołem i będę się modlić, by wiosna przyniosła wiele dobrego. W związku z tym spisuję na osobnej karcie postanowienia z okazji Wielkiego Postu i nadchodzącej wiosny. Trzymajcie kciuki!

Książki, wyobraźnia i róże

Wychowałam się w domu pełnym książek i na pewno nie pozostało to bez wpływu na moje życie. Na półkach wszędzie książki, głównie literatura piękna, poezja, ale także poradniki. Dla dziecka, którego nieszczególnie ciekawiła klasyka w stylu Prusa czy Sienkiewicza o wiele bardziej inspirujące były książki z obrazkami. Lata 80-te to nie był przecież czas pięknych i różnorodnych czasopism kulinarnych dostępnych zawsze i wszędzie. Moje dzieciństwo to także brak Internetu i kulinarnych kanałów tematycznych. Nie wspomnę o kablówce. Moim dzieciom trudno to zrozumieć, mi zresztą czasami też! Tak Kochani, na półkach z książkami odrębne miejsce zajmowały książki kucharskie, chyba dwie. Jedna, której tytułu nie pamiętam była, zdaje się, prezentem dla mojej mamy od babci Heleny, druga to nieśmiertelna Kuchnia Polska. Dlaczego nieśmiertelna? Bo ma ją moja mama, kolejne wydania dostały moje siostry po zamążpójściu i ja, również, kiedy zmieniłam stan cywilny.

źródło:polona.pl

W dzieciństwie książki te interesowały mnie nie dlatego, że chciałam już wtedy zostać kulinarną celebrytką, ale dlatego, że zawierały odpowiednią porcję kolorowych zdjęć. Na fotografiach same smakołyki: mięsa, galarety, wypieki, smakowitości, za którymi tęsknił każdy, kto musiał sobie radzić w czasach pustych sklepowych półek.

Ja, jako kilkulatka marzyłam oczywiście o słodkościach, czekoladach, cieście francuskim i egzotycznych owocach, których smaku nie byłam sobie w stanie wyobrazić. Moją wyobraźnię wręcz rozpalały te zdjęcia. Przyglądając się im dziś myślę, że są przecież kiepskiej jakości. Mimo to, nadal cieknie mi ślinka na myśl o niektórych smakołykach, szczególnie jednym.

Mowa tu o karnawałowych różach. W ubiegłym roku w karnawale nauczyłam się robić chruściki, teraz udało mi się zamienić marzenia z dzieciństwa w realny kawałek pudrowanych kwiatów. Przepis na ciasto znajdziecie w poście Depresja w dolinie. Co prawda w trakcie przygotowywania ciasta okazało się, że śmietany mam resztkę, bo dzień wcześniej przygotowałam gzik, ale w lodówce znalazł się serek homogenizowany- waniliowy i chyba spisał się na medal. Tak więc potrzeba matką wynalazku, śmiało można zastąpić kwaśną śmietaną serkiem!

Sekret róż tkwi w ich wykonaniu , czyli ułożenia kompozycji z trzech różnych płatków w kształcie koła. Każde z kół musi mieć inną średnicę. Do wykrawania potrzebne są więc trzy różne naczynia, na przykład: szklanka, kieliszek do wina i kieliszek do wódki. Kółka nacinam z brzegów, w czterech lub więcej miejscach, następnie łączymy, w środku, dociskając palcem. Takie surowe kwiaty wkładamy na głęboki, gorący tłuszcz. Ja smażę na oleju. Tradycyjnie powinno się na smalcu, ale wówczas nie możecie nimi poczęstować wegetariańskich przyjaciół!!!

Robiłam je pierwszy raz wzorując się na mojej niezawodnej książce kucharskiej, w wydaniu z XXI wieku wciąż są zdjęcia, na nich się wzorowałam. Efekt wizualny bardzo przypadł mi do gustu!

Pamiętajmy, by wyciągając usmażone róże, kłaść je na serwetce papierowej. Ostygnięte dekorujemy cukrem pudrem, a w środek nakładamy ulubionej konfitury. Według mnie najbardziej pasują maliny.  Róże to przysmak, który wymaga sporo wolnego czasu, nie można robić ich na szybko, trzeba podejść do nich jak do tych z ogrodu. Są delikatne, chrupiące, ale i charakterne.

źródło: polona.pl

Takim sposobem zimą czarujemy w kuchni swój własny różany ogród. Przed nami ostatnie dni karnawału, ostatnie chwile zimy. Można zaszaleć, spróbować przenieść się do czasów dzieciństwa. Nic tam kalorie, nadchodzi Wielki Post i wiosna. Przejdziemy na dietę, zaczniemy ćwiczyć, a teraz, mały, słodki, chrupiący grzeszek nikomu nie zaszkodził. Zapewniam Was długo grzeszyć nie będziecie, róże pochłaniane są w zawrotnym, grzesznym tempie.

Smacznego!