Początek

Jako „trzydziestoparolatka” po kilkunastu latach mieszkania w pięknym, choć dużym mieście przeprowadziłam się na prowincję, na koniec świata. Szybko okazało się, że to też miasto. Na szczęście z dala od zgiełku, zatłoczonych ulic, blokowisk. W pobliżu tylko Wisła, starorzecza, port wiślany i tylko dwa domy, których w zasadzie ani nie widać, ani nie słychać. Zwłaszcza, gdy na drzewach liście. A drzewa są tu ogromne. Lipy, kasztanowce, dęby i najpiękniejszy dla mnie król tutejszych drzew – wiąz.

Przenosząc się w to zacisze, zrezygnowałam z wielu przyjemności cywilizowanego świata i zaczęłam żyć z mężem i dziećmi jak przystało na dziewiętnastowieczną rodzinę. 

Woda ze studni, wychodek, stary drewniany dom, choć piękny okazał się dość wampiryczny. Wiosną i latem dokuczają komary, chmary komarów, jesienią przeraża błoto i ilość opadających liści, które trzeba grabić, a zimą – marzną nam tyłki we wspomnianym wychodku. 

Palenie w piecach, kąpiele w miskach, zaspy śnieżne zimą i wiosenne powodzie. Wszystko to może być urocze, ale i przerażająco denerwujące.

Korzystam zatem z tego, za czym najbardziej tęskniłam mieszkając w dużym mieście – z ciszy, przyrody, z kontaktu z naturą – choć nie jest to prosta relacja.

Poznaję też ciekawych ludzi, którzy są dla mnie inspirujący, poznaję relacje społeczne, reguły panujące w okolicy, uwrażliwiam się uczestnicząc w świątecznych uroczystościach. Powoli wtapiam się w tłum tubylców, choć wiem, że zawsze będę odbierana jako pani z miasta, dziwak, który zrezygnował z wygodnego życia.

Tam gdzie król chodzi piechotą by Rafał Romecki